Από την Δασκαλάκη Αντωνία
με την επιμέλεια της φιλολόγου Μαρίας Μαγουλά*
Θέμα του βιβλίου είναι το τεράστιο πρόβλημα όταν ανήλικα παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν και στερούνται τη μόρφωση και την εκπαίδευση. Μας παραδειγματίζει με τη Σοφία που από τη Βαγία πήγε στην Αθήνα στο σπίτι των Πολυχρονιάδη με σκοπό να την "υπηρετεί" αλλά ήταν τυχερή και η οικογένειά της έδωσε την ευκαιρία της εκπαίδευσης.
Η κεντρική ηρωίδα είναι η Σοφία και η αφήγηση εκτυλίσσεται στην Αθήνα και στη Βαγία της Αίγινας στις αρχές του 20ου αιώνα.
"Τουλάχιστον πάρε κανένα κοριτσάκι από το χωριό, ένα ορφανό, να σου σκουπίζει, να τρέχει στον μπακάλη, να σου ποτίζει, οι γλάστρες σου μαράθηκαν, κρίμα ...". Αυτή η φράση με εντυπωσίασε γιατί οι άνθρωποι εκείνη την εποχή θεωρούσαν φυσιολογικό τη δουλεία των ανήλικων. Αντίθετα σήμερα, στην Ελλάδα είναι σπάνιο να έχεις δουλάκι γιατί ευτυχώς δίνεται η ευκαιρία της δωρεάν εκπαίδευσης και τα παιδιά μορφώνονται.
Μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου νιώθω λύπη γιατί τόσα παιδιά περνούσαν τη ζωή τους δουλεύοντας σκληρά και γιατί οι γονείς τους αναγκάζονταν να τα "παρατήσουν" στέλνοντάς τα να δουλέψουν. Επιπλέον νιώθω χαρά γιατί η Σοφία μέσω της οικογένειας Πολυχρονιάδη καθώς και με τα ιδιαίτερα χαρίσματά της, ξεκίνησε την εκπαίδευσή της.
Καταλήγω ότι οι άνθρωποι για να έχουν καλές χέσεις μεταξύ τους δεν έχει σημασία αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
*Η εκπαιδευτικός Μαρία Μαγουλά στα πλαίσια του μαθήματος των Νέων Ελληνικών και της δραστηριότητας "Φιλαναγνωσία" ενθαρρύνει τους μαθητές της συμπληρώνοντας ένα φύλλο εργασίας να περιγράψουν ένα βιβλίο που διάβασαν.
με την επιμέλεια της φιλολόγου Μαρίας Μαγουλά*
Θέμα του βιβλίου είναι το τεράστιο πρόβλημα όταν ανήλικα παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν και στερούνται τη μόρφωση και την εκπαίδευση. Μας παραδειγματίζει με τη Σοφία που από τη Βαγία πήγε στην Αθήνα στο σπίτι των Πολυχρονιάδη με σκοπό να την "υπηρετεί" αλλά ήταν τυχερή και η οικογένειά της έδωσε την ευκαιρία της εκπαίδευσης.
Η κεντρική ηρωίδα είναι η Σοφία και η αφήγηση εκτυλίσσεται στην Αθήνα και στη Βαγία της Αίγινας στις αρχές του 20ου αιώνα.
"Τουλάχιστον πάρε κανένα κοριτσάκι από το χωριό, ένα ορφανό, να σου σκουπίζει, να τρέχει στον μπακάλη, να σου ποτίζει, οι γλάστρες σου μαράθηκαν, κρίμα ...". Αυτή η φράση με εντυπωσίασε γιατί οι άνθρωποι εκείνη την εποχή θεωρούσαν φυσιολογικό τη δουλεία των ανήλικων. Αντίθετα σήμερα, στην Ελλάδα είναι σπάνιο να έχεις δουλάκι γιατί ευτυχώς δίνεται η ευκαιρία της δωρεάν εκπαίδευσης και τα παιδιά μορφώνονται.
Μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου νιώθω λύπη γιατί τόσα παιδιά περνούσαν τη ζωή τους δουλεύοντας σκληρά και γιατί οι γονείς τους αναγκάζονταν να τα "παρατήσουν" στέλνοντάς τα να δουλέψουν. Επιπλέον νιώθω χαρά γιατί η Σοφία μέσω της οικογένειας Πολυχρονιάδη καθώς και με τα ιδιαίτερα χαρίσματά της, ξεκίνησε την εκπαίδευσή της.
Καταλήγω ότι οι άνθρωποι για να έχουν καλές χέσεις μεταξύ τους δεν έχει σημασία αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί.
*Η εκπαιδευτικός Μαρία Μαγουλά στα πλαίσια του μαθήματος των Νέων Ελληνικών και της δραστηριότητας "Φιλαναγνωσία" ενθαρρύνει τους μαθητές της συμπληρώνοντας ένα φύλλο εργασίας να περιγράψουν ένα βιβλίο που διάβασαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου